In Film Fatale: Lights, Camera, Madness ga je terug naar de jaren 40 en moet je de reden vinden achter een geheime verdwijning van een excentrieke regisseur en film ster. Eerlijk gezegd is de omgeving van een oud en verlaten film studio een charmerende en intrigerende plek. Dit is weer eens wat anders naast al de spookhuizen. De spookachtige sfeer is er wanneer je alleen door deze studio loopt, het exploreren van verschillende scenes en backstage plekken.

Uitdaging, of het gebrek daar van, laat Film Fatale: Lights, Camera, Madness niet vele harten stelen. Er zijn niet genoeg verborgen object scenes en de meeste zijn nogal simpel en makkelijk om te onderzoeken. Toch past elke scenes goed bij de kamer en zijn ze mooi ontworpen. Er zijn weinig puzzels en sommige zijn makkelijk en heb je al veel vaker gezien. Maar het ergst hier is dat de gameplay zo extreem kort is.

Inplaats van slimmem gameplay gaat Film Fatale: Lights, Camera, Madness alleen maar om de omgeving. De voice-overs zijn prachtig, de boosdoener is de meest sinistere, de verborgen object scenes zien er als film opnamen uit. Zelfs de achtergrond muziek is goed en past goed bij de ambiance van het spel.

Maar de grafische effecten van de installatie zijn niet de beste. Ja, de illustraties zien er redelijk uit, maar ze missen het kunstenaarstalent van meer vooraanstaande spellen, en terwijl de effecten en animaties kleurrijk zijn en ook veel aan de gameplay toevoegen, ze zien er toch nog steeds ordinair uit.

Uiteindelijk is Film Fatale: Lights, Camera, Madness een ’‘dit-kan-ik-later-doen-als-ik-niets-te-doen-heb’‘ spel, maar wel de meest atmosferische van degene die er zijn.